Ben ik een pelgrim?

Chartres - Vendome, 108 km en niet de minste. Wonderbaarlijk (een beetje in wonderen geloven kan in eigen bestwil natuurlijk nooit geen kwaad) is het droog als ik vertrek uit Chartres. Alleen die tegenwind, maar daar heb ik al eerder over geschreven. De route blijft mooi en ik kom door prachtige plaatsjes, zoals Chateaudunne en het lijkt wel of in het verleden elke fransman met een beetje geld een kasteel voor zichzelf liet bouwen. De route voert langs de Loire, dan weer op de ene over, dan weer op de andere. In hetbtweede deel van de middag wordt het lastiger, mijn knieen gaan pijn doen (dus toch zadel iets hoger zetten, zoals Kevin aangaf) en er gaat wat zadelpijn opspelen. Een truckje dan is om wat meer pauzes te nemen, maar dat schiet ook weer niet op. Door mijn hoofd speelt al de hele rit wat nu een pelgrim zou moeten zijn. Mensen noemen je zo, tegen wil en dank en vertellen er en passant nog bij dat het zeker afzien wordt. Kijk, en daar zijn we, ik tenminste, niet voor op aard. "Ga je met fietsvakantie?", vroeg Niels nog een dag voordat ik ging en ik kan me zo'n vraag ook wel voorstellen, want ja, wat moet hij nu zeggen als ze aan hem vragen waar papa heen is, laat staan dat ze de waarom vraag aan hem stellen. Ik zie het als een taart (want die zijn altijd lekker) met meerdere smaken; een beetje vakantie, genieten, tijd nemen, wat sport, nadenken en het onbekende verkennen. Past wel in mijn adagio dat je alles een keer gedaan moet hebben in je leven, want wie niet waagt, blijft maagd (hoewel meneer pastoor het hier niet mee eens zal zijn). Ik een pelgrim? Mensen die mij kennen, zullen net als ik gaan lachen en hoofdschuddend nee knikken. En ter bevestiging zie ik mijn collega's van de Arienstraat me nog ongelovig aankijken toen ze hoorden dat ik een stukje ging fietsen. Van Mullekom en fietsen? Het moet niet gekker worden!