Ben ik jarig?........en de muis

De afgelopen week is net een film waar ikzelf ook naar kijk. Harrie zei vrijdag in het ziekenhuis dat het vertrek het moeilijkste moment is van de camino (want zo noemen ze de fietstocht). Harrie, die met Riki een week na mij zou vertrekken, maar door een zeer onfortuinlijk ski ongeval nu aan bed is gekluisterd. Ik denk dat er een kern van waarheid in zit. Ja, ik merk dat er zich een spanning opbouwt en ik sta onbewust stil bij de normale dingen van de week die nu een bijzonder gevoel krijgen. Het valt me op hoeveel mensen me aanspreken,, me een hand geven, succes toewensen, terwijl ik denk, dit kan toch iedereen! Een knapzak met lekkers voor onderweg van Karin, Annette, Mariska, Karin, Ans en Nadine, de dames van het bedrijfsbureau, verschillende mails met zelfs een gedicht over Ithaka (dank Cor) en een aantal kaarten. Santiago levert meer kaarten op dan een normale verjaardag! Zelfs Robbert, een docent van Sophie, wenst me het beste. Bijzondere wensen en woorden ook, "je onderneming" "succes met het gemis van je familie" "en je nieuwe avontuur". Vandaag de laatste spullen gekocht en ik verbaas me hoe weinig ik meeneem. Door het motorrijden weet ik met hoe weinig je uitkunt en dat alles ook in klein formaat te koop is. Vanmiddag de Z4 na een winterslaap uit de schuur gehaald, want daarmee komt Marianne me ophalen als alles goed gaat. Alleen....op de vloermat stukjes noot en muizenkeutels. Oei, das minder, want waar heeft die muis allemaal aan gekanbbelt? Toevallig zit Jos op dienst en is Dennis er ook. In de werkplaats van de brandweer het een en ander losgehaald (dank jongens!) en ja hoor, we zagen de muis zitten in het ventilatiekanaal. Op het eerste gezicht niets kapotgeknabbelt. Vanavond lekker gegeten bij Mario en morgenvroeg 10 uur koffie en 11 uur op de fiets. Het wordt tijd!