Het mysterie van het labyrint

Chartres, rustdag en het is of ze het boven geweten hebben. Probeerden ze me gisteren nog net voordat ik Chartres binnenfietste royaal te zegenen (maar ik kon schuilen onder de overdekking van een carwash), vandaag komt het werkelijk bijna de hele dag met bakken uit de hemel. Was een slechte fietsdag geweest en die paraplu houdt ook al niet van die wind:-). Toch hebben die fransen, en die fietsers, het nog niet zo slecht met elke dag een croissant en meer van dat lekkers, bruin brood eten doen we thuis wel weer. Vanochtend eerst de crypte, 300 meter lengte onder de kathedraal, in geweest en een dienst bijgewoond. Toevallig, wist ik niet van te voren, maar toch wel heel indrukwekkend. Ik was al vier maal hier geweest, maar wist niet dat er ook diensten gehouden werden. Wat ik wel wist, is dat het labyrint, midden in de kathedraal, alleen op vrijdagen wordt vrijgemaakt. Tja, en daar begint de mystiek al. De kathedraal heeft verschillende stromingen van het geloof gehuisvest en momenteel is het een katholieke kathedraal. Echter, die hebben niet zoveel op met dat rare labyrint en vestigen alle aandacht op de gebrandschilderde ramen en de crypte. Echter, onder druk van het publiek (op vrijdagen komen mensen van heinde en verre voor het labyrint) worden op elke vrijdag tussen 10 en 16.00 uur de stoelen van het labyrint gehaald. Vanuit de historie worden de druiden, de kruisvaarders, de tempeliers en de vrijmetselaars met de kathedraal in verband gebracht. Ook ligt hij op bepaalde lijnen die o.a. verbonden zijn met de kathedraal van Glastonburry. Daarnaast is er een band met de, deels verdwenen, labyrinten in de kathedralen van Reims en Amiens. De Davinci Code gelezen? Het verschil van een labyrint met een doolhof is dat een labyrint slechts 1 weg kent, je kunt dus niet verdwalen. Naast mystiek heeft het labyrint van Chartres ook veel symboliek. Voordat je het gaat lopen heb je rust en bezinning in je lijf nodig en dat krijg je door eerst een tijdje te gaan zitten bij het labyrint. Als je gaat lopen, doe je dat uiteraard in je eigen tempo en loop je symbolisch je eigen levenspad. Je hebt lange en korte bochten, haalt mensen in die trager gaan en mensen halen jou in waarbij of de ander of jij van je pad wijkt bij het passeren. Geef je elkaar ruimte of schuur je bij het passeren? Je hebt de hele weg te gaan, ondanks dat je denkt dat je er bijna bent en als je eindelijk in het midden bent, kom je erachter dat je nog maar op de helft bent, want je moet ook terug. Mensen lopen blootsvoets, op de knieen enz., mensen staan stil, mensen hebben emoties. Echt, heel bijzonder (google op afbeeldingen labyrint Chartres en je hebt een idee). Nadat ik het voor de eerste keer had gelopen voelde ik sterke gelijkenis met mijn levenspad en toen ik enkele jaren geleden voor een toelatingscommissie moest verschijnen, heb ik een grote foto van het labyrint voor de commissie neergelegd en de symboliek met mijn leven uitgelegd. Men was bijzonder geinterresseerd. Vanavond nog een dienst in de kathedraal zelf bijwonen en morgen weer op fiets! Chartres doet me weer goed, we gaan naar het zuiden.