De Majesteit en mijn publiek

Angouleme - St. Emilion, 118 km. Het zat mee vandaag, ik was vroeg weg, het regende weliswaar, maar het waaide niet en dan kun je meters maken. De regen duurde de hele dag tot zelfs in St. Emilion en halverwege stopte ik bij een Taverne die oranje versierd was en met een grote Nederlandse vlag buiten tegen de gevel. Uiteraard Nederlanders en goed voor een stop en onvervalst Nederlands praten. Uiteraard moest ik denken aan Koninginnedag in Nederland, vorig jaar nog met zijn vieren in Amsterdam met als afsluiting 358 op het Museumplein. Maar dat mag niet meer, Nederland wordt ook een beetje een "mag niet" land. De Majesteit zal zich waarschijnlijk met haar gevolg niet of piste hebben begeven en zich door Ties Elzinga (heb ik ooit mee in het bestuur van de NBBE gezeten) door Veenendaal hebben laten leiden en door Joost van Oostrum (was wethouder in Houten toen ik daar werkte) de spelen hebben aanschouwd in Rhenen. Mijn publiek wijkt wat af van het hare, maar is niet minder geinteresseerd. (als u mij al voor gek had verklaard door mijn vorige teksten, lees dan rustig verder en anders bel met Niels en Sophie, zij kunnen bevestigen dat ze af en toe de andere kant op kijken met zo'n vader). Mijn publiek staat namelijk elke dag in de wei en is gevarieerd. Vul maar in, koeien, schapen, ganzen, kippen, paarden en wat al meer zij. Natuurlijk niet raar, kom je overal tegen, maar wie zegt nou ooit iets tegen ze? U? Ik dus wel en dat komt ergens vandaan en heeft een beetje uitleg nodig. Op de verschrikkelijke MAVO waar ik me ooit op heb zitten vervelen, zat Theo van Bakel naast mij. En Theo kon sprekend dierengeluiden nadoen. Met ogen dicht dacht je echt dat er een kip naast je zat of een koe of zo. Fascinerend vond ik dat, dus dat gingen we ook doen. Verplaats je dit in de praktijk, dan kom je erachter dat "het publiek" dit altijd op prijs stelt en allereest verbaasd opkijkt en vervolgens naar je toe komt, langs de draad meeloopt en meestal van repliek geeft. Dieren snapppen veel meer dan je denkt en meestal gaat het eigenlijk helemaal niet om wat ik uitkraai, maar meer om hun reacties, de feedback in managementtaal. Onlangs was ik in Ruinen als afsluiting van een cursus en waren we met paarden aan de slag. Paardenfluisteren heet zoiets en het is ongelooflijk met hoe weinig energie je een voor jou volslagen onbekend paard kunt sturen, zonder teugels, gewoon los in de bak. Eigenlijk gaat het niet om zenden, maar om aandacht, kijken en luisteren, dat doen we toch al zo weinig. Een vergelijk met alledag kun je zo maken.