De Majesteit en mijn publiek

Angouleme - St. Emilion, 118 km. Het zat mee vandaag, ik was vroeg weg, het regende weliswaar, maar het waaide niet en dan kun je meters maken. De regen duurde de hele dag tot zelfs in St. Emilion en halverwege stopte ik bij een Taverne die oranje versierd was en met een grote Nederlandse vlag buiten tegen de gevel. Uiteraard Nederlanders en goed voor een stop en onvervalst Nederlands praten. Uiteraard moest ik denken aan Koninginnedag in Nederland, vorig jaar nog met zijn vieren in Amsterdam met als afsluiting 358 op het Museumplein. Maar dat mag niet meer, Nederland wordt ook een beetje een "mag niet" land. De Majesteit zal zich waarschijnlijk met haar gevolg niet of piste hebben begeven en zich door Ties Elzinga (heb ik ooit mee in het bestuur van de NBBE gezeten) door Veenendaal hebben laten leiden en door Joost van Oostrum (was wethouder in Houten toen ik daar werkte) de spelen hebben aanschouwd in Rhenen. Mijn publiek wijkt wat af van het hare, maar is niet minder geinteresseerd. (als u mij al voor gek had verklaard door mijn vorige teksten, lees dan rustig verder en anders bel met Niels en Sophie, zij kunnen bevestigen dat ze af en toe de andere kant op kijken met zo'n vader). Mijn publiek staat namelijk elke dag in de wei en is gevarieerd. Vul maar in, koeien, schapen, ganzen, kippen, paarden en wat al meer zij. Natuurlijk niet raar, kom je overal tegen, maar wie zegt nou ooit iets tegen ze? U? Ik dus wel en dat komt ergens vandaan en heeft een beetje uitleg nodig. Op de verschrikkelijke MAVO waar ik me ooit op heb zitten vervelen, zat Theo van Bakel naast mij. En Theo kon sprekend dierengeluiden nadoen. Met ogen dicht dacht je echt dat er een kip naast je zat of een koe of zo. Fascinerend vond ik dat, dus dat gingen we ook doen. Verplaats je dit in de praktijk, dan kom je erachter dat "het publiek" dit altijd op prijs stelt en allereest verbaasd opkijkt en vervolgens naar je toe komt, langs de draad meeloopt en meestal van repliek geeft. Dieren snapppen veel meer dan je denkt en meestal gaat het eigenlijk helemaal niet om wat ik uitkraai, maar meer om hun reacties, de feedback in managementtaal. Onlangs was ik in Ruinen als afsluiting van een cursus en waren we met paarden aan de slag. Paardenfluisteren heet zoiets en het is ongelooflijk met hoe weinig energie je een voor jou volslagen onbekend paard kunt sturen, zonder teugels, gewoon los in de bak. Eigenlijk gaat het niet om zenden, maar om aandacht, kijken en luisteren, dat doen we toch al zo weinig. Een vergelijk met alledag kun je zo maken.

Vroeger droomde ik van een brandweerauto

Charroux - Angouleme 70 km door hondeweer (en die heb ik zelfs niet buiten gezien!). Het waait weer stevig, zuidenwind, en het regent bij vertrek. Het gebied is, bij mooi weer, prachtig. Ik stop regelmatig om de massa's water vast te leggen die zich een weg zoeken door parken en overgelopen sloten en beken. Twee maal springt een ree voor me de weg over en het is een mooie dag om eens terug te denken aan vroegere tijden, want daar zit wel een overeenkomst met het vasthouden van het einddoel van de camino. Vroeger (lagere school) droomde ik regelmatig van een echte brandweerauto. Als ik maar zorgde dat sommige dingen lukten, dan kreeg ik als beloning een echte grote brandweerauto. Nooit gehad natuurlijk, maar de verbeelding die zich manifesteerde in de droom hielp me wel verder. Volgens Borsato zijn dromen bedrog en mijn moeder zei altijd, "Paul, die gelooft zijn eigen verhalen nog". Wat zou daar overigens mis mee zijn? Dromen geven ruimte aan denkbeelden die inderdaad wel eens buiten alle realiteit gaan, maar met dromen heb je ook fantasie en kun je bijv. Out of the box denken. De overeenkomst zit hem voor mij in de doelen. Als ik, ondanks de tegenwind en de regen Reims haal, dan wacht de champagne op me, ik kruis al verschillende keren de snelweg naar Bordeaux en die wijn zal smaken straks! Ik moet regelmatig terugdenken aan passages uit het boek van Gerard, waarin hij zich, als het tegenzit, hardop afvraagd hoe hij toch op dit onzinnige idee gekomen is om naar Santiago te fietsen. Inderdaad verwens ik de wind, maar afzien? Ach, een beetje pech met het weer en blijven dagdromen van wat er te wachten staat in....vul maar in. Ik weet ook van mezelf dat ik scenariodenker ben, waarbij ik meestal een maximaal aantal opties verken. En dat past wel bij elkaar, dromen, scenariodenken, fantasie, een beetje lef hebben en ervoor gaan, want wie geen dromen meer heeft, heeft geen toekomst.

Wel erg veel wijwater!

Tours - Chatellerault 90 km (incl. twee maal verkeerd rijden) en vandaag Chatellerault - Charroux 100 km. Gisteren vertrok ik met regen en reed ik al helemaal verkeerd Tours uit. Slecht aangegeven, wegomlegging en misschien ook wel verkeerd gekeken, het duurde een uur voordat ik de stad uit was. Regen tot in de middag en s'middags vroeg mijn zitvlak steeds meer om een herpositionering op het zadel. Mijn doel, Poitiers, lukte niet en doorduwen als je merkt dat het beter is te stoppen, werkt niet. Dus iets gezocht in Chatellerault, leuke plaats overigens. Kennelijk had hij geen huishoudster, want hij maakte zelf open. A, qui, le tampon pour un camino Hollandaise. Ik mee naar binnen en kamers van dit soort mensen hebben iets interessants. Kamers van mensen zeggen altijd iets over de persoon die er huist of werkt en zeggen iets over de leeftijd van iemand. Het leek wel op een herenkamer, mooi bureau, beetje chaotisch en een zithoekje. Hier kon een pastoor huizen, maar ook een notaris of dokter of brandweercommandant. De eglise (ja, mijn frans vordert met de dag) herbergt een echte St. Jacques met diverse schelpen op zijn gewaad. Daarnaast staat de kerk bekend om de 12 apostelen die boven de ingang levensgroot op een galerij staan. Vanochtend was het helemaal raak, het regende niet, nee het gutste eruit. Tja, en bij zo'n weer zijn er maar twee manieren om warm te blijven en dat is diep onder een donsen dekbed of.....stevig doortrappen. En zoals ik al eerder zei, die regen gaat mijn schema niet overhoop gooien, dus op de fiets en de hele dag door dat TUK weer. Maar, er is ook goed nieuws...het waait een stuk minder en als ik mag kiezen tussen regen of wind, dan kies ik ...geen van beiden. Kennelijk is het weer op dit moment ook voor de fransen wel bijzonder. Naast dat ik zelf zie dat riviertjes buiten hun oevers treden, er hele bomen en struiken met het water worden meegevoerd, akkers deels blank staan, klagen de fransen er zelf ook over. En dan de toeristen, ik sprak een paar Belgen die geen goed woord over hadden dat juist hunne vakantie nog gene zon had gehad. Dus met al dat wijwater dacht ik gisterenavond, een bijzondere tekst geeft meer inspiratie dan dat gezeur over het klimaat. Mij valt altijd op dat als ik zo'n tekst meerdere keren lees, dat ik meer lees dan de eerste keer. En het voordeel van veel lezen is dat je stof genoeg hebt om te schrijven.

Ithaka

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka wens dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen. De Kyklopen en de Laistrygonen, de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen, hen zul je niet ontmoeten op je weg wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd de emotie die je hart en lijf beroert. De Kyklopen en de Laistrygonen, de woedende Poseidon zul je niet treffen wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt, wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft. Wens dat de weg dan lang mag zijn. Dat er veel zomermorgens zullen komen waarop je, met grote vreugde en genot zult binnenvaren in onbekende havens, pleisteren in Phoenicische handelssteden om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout, ook opwindende geurstoffen van alle soorten, opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt; dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen om veel, heel veel te leren van de wijzen. Houd Ithaka wel altijd in gedachten. Daar aan te komen is je doel. Maar overhaast je reis in geen geval. 't Is beter dat die vele jaren duurt, zodat je als oude man pas bij het eiland het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf, zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal. Ithaka gaf je de mooie reis. Was het er niet, dan was je nooit vertrokken, verder heeft het je niets te bieden meer. En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet. Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al begrepen hebben wat Ithaka's beduiden. Met dank aan Cor en de griekse dichter K.P. Kavafis

Genieten in Tours!

Tours, genietdag! Na de 738 liter water die ik gisteren over mee hen heb gekregen (ja, die Koga=fiets van mij heeft een tellertje dat de liters regenwater registreet die op je valt tijdens een regenbui, de techniek staat toch voor niets he!), vond ik het wel tijd om mijn extra verdiende dag te verzilveren en waar kun je dat nu beter doen dan in de "rustplaats" van St. Maarten. De franse schone (van 73 lentes) was zo aardig, het bed zo hemels en het ontbijt zeer ecologisch.....dat ik vanmorgen besloot 1 dag in Tours te blijven. Het knaagde wel, want de zon scheen en das fietsweer, maar ook weer om een voor mij onbekende stad te verkennen en mijn mind over op te maken. Een hobby van mij is het struinen door voor mij onbekende steden, de sfeer opsnuiven, her en der een cafe latte drinken enz, je kent dat wel. Tours staat bekend om St. Maarten en dat is voor mij weer gelinkt aan de elfde van de elfde, dus St. Maartensvuren (troshopen in het Venlo's) en het begin van de carnaval, beide leuke momenten. St. Maarten ligt begraven in de St. Martin Baseliek, een prachtige baseliek midden in de oude binnenstad. In de baseliek hoorde ik gezang en via een trap omlaag kwam ik in de crypte waar zojuist een dienst was begonnen met een heus nonnenkoor (boft die bisschop ook even zeg!). Allemaal rond het graf van St. Maarten waarvan overigens alleen nog een stukje schedel te zien is. Een knappe non, ja, die zijn er ook!, gaf me na de dienst samen met de bisschop de tampon. Valt me trouwens op dat je toch tot een speciaal ras behoort als Santiago ganger, want ze kijken je met bewondering aan. Verder de stad verkend (google op Tours en afbeeldingen) en uiteraard zo net nog lekker gegeten en een paar bokalen St. Maaten gedronken. Dat St. Maarten op 11 november wordt gevierd heeft te maken met het feit dat hij op 11 november 379 begraven werd en dat er vanaf dat moment op die datum bonte volksfeesten werden gevierd (carnaval?). St. Maarten markeert ook de donkere dagen voor kerstmis. Veertig dagen na de elfde van de elfde is het immers 21 december, de kortste dag van het jaar. Aan het einde van het St. Maartensfeest begon het St. Maartensvasten. Zoals karnaval voorafgaat aan de veertigdagentijd voor Pasen, zo gaat St. Maarten vooraf aan de voorbereiding op Kerstmis. (en ik had dit allemaal niet geweten zonder mijn fietstocht en wikepedia). Morgen naar Poitiers!

Pluie! pluie, pluie

Vendome - Tours, 72 km en een enkel buitje, van de ochtend tot de avond. Men zegt wel eens, the prove of the pudding os eating it, nou dat kun je wel zeggen. Vanochtend ook nog verslapen, ik schoot om 09.15 uur wakker, bijna klokje rond, en ik hoorde het al in bed, iedereen kent dat geluid en niemand wil het horen. Ik had me voorgenomen om niet continue in de regen te gaan fietsen, kijk, van een buitje smelt zelfs ik niet, maar gewoon opstappen terwijl de horizon slecht 1 grijze kleur kent en je eigenlijk wel weet hoe de rest van de dag zal verlopen.....tja, dat was niet mijn bedoeling. Van de andere kant, de dag die ik nog extra had opgeven aan de regen, dat nooit! Tours is maar 70 km en die gaan we gewoon halen, regen of geen regen. Zou je overigens alleen kunnen schrijven over zaken als je ze zelf hebt meegemaakt?dan is Boudewijn ook naar Santiago geweest. Weer een prachtige route door het loire gebied en zowaar, ik ontmoette meer lotgenoten, vooral wandelaars op weg naar Santiago. Dan heb ik maar een makkie, zo kun je het toch ook bekijken! En een fietser die ik tegemoet kwam. Even stoppen natuurlijk en Jan kwam uit Haarlem en was al op de terugweg! Hij was 12 maart uit Nederland vertrokken, Santiago afgetikt en nu weer richting huis. S'morgens toch het zadel hoger gezet en geen last meer gehad van de ongemakken van gisteren en zo zie je maar, ik doe mijn voordeel met de feedback uit de reacties. In Tours slaap ik bij een lieftallige franse dame van (ik schat) 73 lentes. Ze heeft haar huis verbouwd tot kamers en het geheel, inclusief bloemetjesbehang en dik wollen vloerbedekking noemt ze hotel Vendome, wel toepasselijk, kom ik net vandaan. Vanavond nog snel even naar de kathedraal geweest, begon net weer een dienst en ik was nr. 14 die aanschoof. Truckje weer herhaald, na afloop achter de bisschop aan(want een pastoor heeft niet zo'n mooi rood gewaad) en in de sacrestie nog uitgebreid met hem staan praten. Mogelijk morgen extra dagje verzilveren, er is veel te zien in Tours!

Ben ik een pelgrim?

Chartres - Vendome, 108 km en niet de minste. Wonderbaarlijk (een beetje in wonderen geloven kan in eigen bestwil natuurlijk nooit geen kwaad) is het droog als ik vertrek uit Chartres. Alleen die tegenwind, maar daar heb ik al eerder over geschreven. De route blijft mooi en ik kom door prachtige plaatsjes, zoals Chateaudunne en het lijkt wel of in het verleden elke fransman met een beetje geld een kasteel voor zichzelf liet bouwen. De route voert langs de Loire, dan weer op de ene over, dan weer op de andere. In hetbtweede deel van de middag wordt het lastiger, mijn knieen gaan pijn doen (dus toch zadel iets hoger zetten, zoals Kevin aangaf) en er gaat wat zadelpijn opspelen. Een truckje dan is om wat meer pauzes te nemen, maar dat schiet ook weer niet op. Door mijn hoofd speelt al de hele rit wat nu een pelgrim zou moeten zijn. Mensen noemen je zo, tegen wil en dank en vertellen er en passant nog bij dat het zeker afzien wordt. Kijk, en daar zijn we, ik tenminste, niet voor op aard. "Ga je met fietsvakantie?", vroeg Niels nog een dag voordat ik ging en ik kan me zo'n vraag ook wel voorstellen, want ja, wat moet hij nu zeggen als ze aan hem vragen waar papa heen is, laat staan dat ze de waarom vraag aan hem stellen. Ik zie het als een taart (want die zijn altijd lekker) met meerdere smaken; een beetje vakantie, genieten, tijd nemen, wat sport, nadenken en het onbekende verkennen. Past wel in mijn adagio dat je alles een keer gedaan moet hebben in je leven, want wie niet waagt, blijft maagd (hoewel meneer pastoor het hier niet mee eens zal zijn). Ik een pelgrim? Mensen die mij kennen, zullen net als ik gaan lachen en hoofdschuddend nee knikken. En ter bevestiging zie ik mijn collega's van de Arienstraat me nog ongelovig aankijken toen ze hoorden dat ik een stukje ging fietsen. Van Mullekom en fietsen? Het moet niet gekker worden!

Het mysterie van het labyrint

Chartres, rustdag en het is of ze het boven geweten hebben. Probeerden ze me gisteren nog net voordat ik Chartres binnenfietste royaal te zegenen (maar ik kon schuilen onder de overdekking van een carwash), vandaag komt het werkelijk bijna de hele dag met bakken uit de hemel. Was een slechte fietsdag geweest en die paraplu houdt ook al niet van die wind:-). Toch hebben die fransen, en die fietsers, het nog niet zo slecht met elke dag een croissant en meer van dat lekkers, bruin brood eten doen we thuis wel weer. Vanochtend eerst de crypte, 300 meter lengte onder de kathedraal, in geweest en een dienst bijgewoond. Toevallig, wist ik niet van te voren, maar toch wel heel indrukwekkend. Ik was al vier maal hier geweest, maar wist niet dat er ook diensten gehouden werden. Wat ik wel wist, is dat het labyrint, midden in de kathedraal, alleen op vrijdagen wordt vrijgemaakt. Tja, en daar begint de mystiek al. De kathedraal heeft verschillende stromingen van het geloof gehuisvest en momenteel is het een katholieke kathedraal. Echter, die hebben niet zoveel op met dat rare labyrint en vestigen alle aandacht op de gebrandschilderde ramen en de crypte. Echter, onder druk van het publiek (op vrijdagen komen mensen van heinde en verre voor het labyrint) worden op elke vrijdag tussen 10 en 16.00 uur de stoelen van het labyrint gehaald. Vanuit de historie worden de druiden, de kruisvaarders, de tempeliers en de vrijmetselaars met de kathedraal in verband gebracht. Ook ligt hij op bepaalde lijnen die o.a. verbonden zijn met de kathedraal van Glastonburry. Daarnaast is er een band met de, deels verdwenen, labyrinten in de kathedralen van Reims en Amiens. De Davinci Code gelezen? Het verschil van een labyrint met een doolhof is dat een labyrint slechts 1 weg kent, je kunt dus niet verdwalen. Naast mystiek heeft het labyrint van Chartres ook veel symboliek. Voordat je het gaat lopen heb je rust en bezinning in je lijf nodig en dat krijg je door eerst een tijdje te gaan zitten bij het labyrint. Als je gaat lopen, doe je dat uiteraard in je eigen tempo en loop je symbolisch je eigen levenspad. Je hebt lange en korte bochten, haalt mensen in die trager gaan en mensen halen jou in waarbij of de ander of jij van je pad wijkt bij het passeren. Geef je elkaar ruimte of schuur je bij het passeren? Je hebt de hele weg te gaan, ondanks dat je denkt dat je er bijna bent en als je eindelijk in het midden bent, kom je erachter dat je nog maar op de helft bent, want je moet ook terug. Mensen lopen blootsvoets, op de knieen enz., mensen staan stil, mensen hebben emoties. Echt, heel bijzonder (google op afbeeldingen labyrint Chartres en je hebt een idee). Nadat ik het voor de eerste keer had gelopen voelde ik sterke gelijkenis met mijn levenspad en toen ik enkele jaren geleden voor een toelatingscommissie moest verschijnen, heb ik een grote foto van het labyrint voor de commissie neergelegd en de symboliek met mijn leven uitgelegd. Men was bijzonder geinterresseerd. Vanavond nog een dienst in de kathedraal zelf bijwonen en morgen weer op fiets! Chartres doet me weer goed, we gaan naar het zuiden.

Chartres, waarom Chartres?

Ruiel - Chartres, 85 km. Een bijzondere dag door een prachtig stukje Frankrijk, paar klimmetjes, paar buitjes en een stevige tegenwind. Ik heb het al eerder gemeld van die wind en ik denk dat ik verkeerd fiets. Van Santiago naar Nederland is grotendeels met de wind in de rug, voor volgend jaar? (grapje!) Wat is de goede route en wat is de beste tijd? We zullen het niet weten en er over blijven verschillen. Wat het begrip tijd betreft, denk ik meestal ik drie soorten tijd. Je hebt werktijd ( dat is de tijd die je werkend zelfstandig of in loondienst doorbrengt), dan heb je vrije tijd ( dat is de alle tijd buiten werktijd, maar die is meestal ook ingedeeld zoals koken, slapen, boodschappen doen enz), maar daarnaast bestaat er ook nog lege tijd. Lege tijd is tijd die je helemaal voor jezelf hebt. En hoeveel hebben we die eigenlijk? We gunnen onszelf meestal geen lege tijd, terwijl dat best belangrijk voor jezelf kan zijn. Hij zit ook deels in de titel van mijn blog, pak het op de heenweg, zo voelt het nu ook, dan geniet je dubbel op zo'n bijzondere dag, 1 week onderweg. Chartres kwam voor het eerst op mijn pad zes jaar geleden. We gingen met de SSL4 (strategisch leidinggevende leergang van de Politieacademie) in vier dagen langs plaatsen met historische betekenis. Leuven in filosofisch opzicht, Chartres in theologisch opzicht en Versailles in staatkundig opzicht. In Chartres, bekend om zijn kathedraal, kregen we een toelichting op de gebrandschilderde ramen en bezochten we de cripte. De cripte was bijzonder door de energie die je voelde stromen, zelfs op foto vastgelegd. Later ging ik nog drie maal terug naar Chartres o.a. als onderdeel van de Ziel voor Leiderschap (Brandweeracademie). En toen ging het niet om de ramen maar lag de focus op het labyrint dat midden in de kathedraal ligt. Het bijzondere labyrint dat indruk op me maakte en dat nog steeds doet. Aan het eind van de dag nog snel naar de kathedraal en het einde van een dienst nog meegemaakt. Hup, achter die priester aan de sacrestie in en, ja hoor, de tampon gescoord. O ja, en die Arianne kende slechts 1 nederlander, ene monsieur uit une ville de Blitterswijk.

Running on empty?

Compiegne - Rueil, 114 km. Ik wijk af van mijn schema, Van Compiegne naar Chartres is 192 km en ik had dat in gedachten voor drie etappes, temeer daar er wat stevige, weliswaar kleine ( 3 km 7%) in zitten en echt klimmen had ik nog niet gedaan. Ook nog verslapen in Compiegne en pas om 10 uur op de fiets. Vrij snel eerste klim en die viel niet tegen, daarna de eerste andere Santiago gangers, een ouder echtpaar uit Zevenbergen, achterop gefietst. Ze zaten te rusten en dat begreep ik wel. Aan de fiets nog een aanhanger en ze hadden alles, maar dan ook alles bij, je kent die Nederlands wel, we gaan op vakantie en wat nemen we allemaal mee....Ik ben ze na mijn eigen stop nog voorbijgefietst, maar dat ging echt langzaam. S'middags zat ik zo op 60 km en het was 15.30 uur, dus doorfietsen, doen we er toch 2 ipv 3 dagen over. Kom ik ook nog in een Rotary buitenfestijn terecht, waar men bij een kasteel voor het goede doel geld bij elkaar probeerde te brengen. Ja, die Hollander op de fiets, het moest niet gekker worden en toen ik me bekend maakte als Le President de Rotary Club Land van Gelre in Venlo, ja toen was er zelf sprake van een oploop. En het goede doel? AED's, laat dat nu ook geen onbekend terrein voor me zijn, ze begrepen er helemaal niets van. Nog nooit fransen zoveel moeite zien doen om engels te praten. De dag ging snel en voor ik het wist was het 18.30 uur, oei en toen nog een slaapplaats. Niets te vinden, dorp na dorp, alleen maar dichte rolluiken. Eindelijk (20.00 uur) als enige gast in een klein, half afgebouwd hotelletje, maar eten, nee dat was hier niet te krijgen. Zonder bagage naar volgende dorp en daar wist een stelletje half dronken fransen op een terras het zeker; nog twee kilometer. Mijn honger won het van de argwaan, maar helaas, ook niets. Terug naar mijn slaapplaats en de herbergier zag me al aankomen, nu al terug? Kort en goed, binnen 5 min stond er stokbrood, ham, kaas, cola en een toetje voor mijn kamer, geweldig! Ook nog iets over zadelpijn en andere kleine ongemakken. Die zadelpijn valt wel mee, met zaforelle en natusan kom ik een heel eind, terwijl ik toch niet gezegend ben met breder zitvlak zoals de andere helft van onze wereldbevolking. Ook niet echt spierpijn, wel een leeg gevoel aan het eind van de dag in mijn benen en, tot mijn verbazing, blaren onder mijn voet. Kun je nagaan als ik zou gaan lopen naar Santiago, niet aan mij besteed. Tot slot geen internetbereik voor die ene hotelgast, dus de blog 1 halve dag later, ik heb nu middagpauze halverwege Rueil - Chartres. En Running on empty van Jackson Brown vond ik wel toepasselijk voor gisteren. Overigens prachtige CD ( jaren '80) met de klassieker 'Stay', en dat doet je tijdens zo'n fietstocht weer denken aan mijn eerste liefde, het was ons nummer.

Mevrouw, heeft u een tampon voor mij?

Reims - Compiegne, 115 km, waarvan 4 omgereden. Twee dingen zaten tegen bij het vertrek uit Reims, het hotel was 2 maal zo duur (ik had echt verstaan voor 2 nachten, maar het bleek per nacht te zijn) en, na 4 km gefietst te hebben stond ik weer op dezelfde rotonde bij het hotel, sukkel! Dat gebeurt mij nou nooit, dacht ik altijd en ondanks dat ik oplet waar de zon staat voor mijn richtinggevoel, ging het toch mis. Ik heb mijn verwensingen in Reims gelaten, dat hoeven ze in Santiago niet te horen. Verder mooie rit, grotendeels droog en weinig wind, want als ik de voorspellingen op de franse TV moet geloven, dan is El Ninjo gearriveerd. Ook, bij gebrek aan een lokale route een stukje op de route national gereden, niet echt aanbevelingswaardig. Of ze toeteren je van de weg af of ze rijden de vouwen uit mijn broek en das toch een strak wielrenbroekje! Iets waar ik nog niet over gesproken heb zijn de stempels die een pelgrim bij het passeren van heiligdommem dient te verzamelen teneinde in Santiago de compostella te ontvangen. Nu sta ik bij de echte gelovigen niet vooraan te dringen, maar toch, zo'n compostella laat ik me niet ontlopen. Is deze niet handig bij de hemelpoort, dan misschien bij het vagevuur, je weet maar nooit. En voordat ik over die stempel iets zeg, is het voor de lezer aardig om te weten dat mijn frans vocabulair zich uitsterkt van "Je ne parle pas francais" tot "voulez vou couchez avec moi". Nou, daar kom je toch een heel eind mee, of niet soms? Twee jaar frans waren vroeger niet aan mij besteed en ik vond wat er in de klas gebeurde interessanter dan wat die man ( meneer Van Asten) mij te leren had. Waar zou Sophie dat nu van hebben....De stempel krijg je bij een kerk, of nog beter, bij de pastorie naast de kerk. Wat me al opgevallen was, dat als ik aanbelde, er meestal een madame opendeed, de pastoorsmeid waarschijnlijk. En uit het boek van Gerard had ik al begrepen dat het franse woord voor stempel, tampon is (ik kan me er iets bij voorstellen). Dus als ik aanbel en die pastoorsmeid maakt open, dan vraag ik beleefd: "Madame, le tampon? Waarop ze gaat glunderen en met gezwinde spoed de tampon haalt. Het kan verkeren. Voor die tampon ben ik ook al in verschillende sacresties geweest,heb al pastoors wakker gemaakt of gestoord, wie zal het weten? Compiegne kent drie gedenkwaardige data. Allereerst werd hier in een treinwagon tijdens de eerste wereldoorlog de overgave van de Duitsers aan de Fransen getekend. De tweede datum betreft de overgave in mei'40 van de Fransen aan de Duitsers en de derde datum is natuurlijk vandaag, het moment dat ikzelf deze treinwagon bekeken heb en kan bevestigen dat hij (een replica) er inderdaad nog staat. Ook was vandaag het laatste stuk van de route die ikzelf had uitgestippeld. Van Jeroen leende ik het afzakken van de maas en zelf wilde ik Reims zien. Morgen start ik op de echte route naar het zuiden waarbij ik als eerst uitzie naar Chartres.

Zon, champagne en een verdwenen labyrint

Reims, 10 km gewandeld op een zonnige dag. Ging er dan geen bus? Jawel hoor maar ik hou van winkelen, het struinen door een stad en dat gecombineerd met een bezoek aan twee (van de 9) champagnehuizen, dat moet je te voet doen. Reims is een mooie stad, er is veel bewaard gebleven en de Notre Dame is een prachtige kathedraal met een labyrint, tenminste dat dacht ik. Het labyrint is in het verleden vernietigd, helaas, helaas. (op mijn bijzondere belangstelling voor labyrinten kom ik wel terug als ik in Chartres ben). Verder staat de kathedraal bekend (uiteraard) om zijn gebrandschilderde ramen en om de lachende engel, wel bijzonder overigens. Bezinning past bij de stilte, de tijdloosheid en de temperatuur in zo'n kathedraal, als je even gaat zitten. De tijdloosheid en constante temperatuur kom je ook tegen in de catacomben van een champagnehuis, 20 meter onder de grond. Taittinger (dank Netty!) was chigue en immens met zijn 90 miljoen flessen die liggen te rusten in oneindige gangen. Bij Pommery proberen kunstenaars met hun 'kunst' de onderaardse opslag wat op te vrolijken. Voor de dorst moet je er zeker niet heengaan, je lippen worden net vochtig van het glaasje dat je na afloop krijgt aangeboden. Reims is een stop waard, hier staat en ligt, zowel boven- als ondergronds nog veel historie.

Reims! Maak de champagne maar open

Charleville - Reims, 91 km, maar ze kwamen niet aanwaaien. Veel buien, wat heuvels en een straffe tegenwind. Heuvels zijn niet erg, de energie die je kwijt bent bergop, krijg je terug met de afdaling. Maar windkracht 4 tegen is minder. Ik was benieuwd hoe het fietsen in de regen zou zijn, maar dat valt wel mee. Door mijn plastic schoenhoezen blijven de voeten lekker warm en door de tegenwind ben je zo weer droog. Daarnaast valt de meeste regen niet op jou en blijft het gros van je spullen droog omdat ze in de fietstassen zitten. Bijkomend voordeel van regen en wind is dat er meer zuurstof in de lucht zit (volgens Kevin). Mijn etappeschema klopt nog en morgen heb ik een rustdag, want je moet natuurlijk wel even tijd nemen om champagne te proeven. Doel voor vandaag is gehaald en terugkijkend viel het eigenlijk wel mee. De helft had ik al (ik wilde vandaag Reims halen) en voor die andere helft moet je dan je best doen en dat is toch niet teveel gevraagd. Bijkomend voordeel is dat Santiago nog maar (2500 - 400) 2100 km is. Overigens het landschap krijgt meer kleur. Fris groen gras afgewisseld met bijna gele koolzaadvelden, zover als je kunt kijken.

France, vive la France

Dinant - Charleville Mezieres, 106 km. Na het vertrek uit Dinant kwam ik er na 20 km achter dat er wel erg veel auto's met een frans kenteken reden. Raar, want ik dacht dat ik in Charleville pas in Frankrijk zou zitten, maar nee hoor, Givet is al Frankrijk. Vandaag veel langs de maas gereden over de RV 1, een fietspad waar je ook veel auto's tegenkomt. Een behoorlijke zuidenwind, vol van voren, maar geen regen. Door die wind en ook bij heuvels is op tijd schakelen met je versnelling erg belangrijk, sterker nog, dat ga je automatisch doen. Op zich wel een mooi vergelijk met alledag. De weerstand bepaalt je tempo, hoeveel energie je ook hebt. Als het tegen zit, moet je op tijd schakelen en als de wind mee zit kun je meters maken, een soort situationeel handelen. Maar wat is op tijd? Ik denk dat als je op het juiste moment kunt schakelen, je dit het minste energie kost en het meeste oplevert. Weet je vooraf wanneer je nu precies moet schakelen? Ja en nee. Weer even terug naar het fietsen langs de maas. Als je vooruit kijkt dan zie je het water met vlakke stukken en gerimpeld, ook de bomen een stuk voor je vertellen je of er wind is. Als je er oog voor hebt, dan is niet alles een verrassing. Als je bij jezelf terugdenkt (en dat kun je als je uren langs de maas fietst), dan blijken er veel overeenkomsten te zijn die je zo voor de geest kunt halen. De kunst is om er in de toekomst je voordeel mee te doen. Charleville is niet echt een mooie stad, maar heeft wel een prachtig groot plein, echt frans (google op afbeeldingen). Na mijn aankomst is het gaan regenen, maar weer of geen weer, morgenavond wacht de champagne in Reims!

Belgie in de uitverkoop?

Maastricht - Dinant, 128 km, een stevige trip met goed weer, regelmatig de zon, 8 graden en geen regen. Eerst vanochtend naar de fietsenmaker, ik had ineens het zadel met zadelpen in mijn hand, los van de fiets. "u mag de fiets ook niet optillen aan het zadel" zei de fietsenmaker (ik heb nooit anders gedaan). Toen mijn tweede stempel gehaald bij de kapel Sterre der zee en vervolgens Maastricht uit via Kanne (chateau Neerkanne), alleen ik was nooit verder dan het chateau geweest...11% bergop en met 65 km de berg af, ook wel leuk. De route door Luik, Huy, Namen tot aan Dinant kenmerkt zich door uitverkoop. De helft van de huizen au vendre, heel veel auto's in de aanbieding en te veel huisjes van plezier. Als je denkt dat de recessie in Nederland aanstaande is, rij dan deze route maar eens. Verder heel veel rotzooi, vuile industrie en troosteloze wijken. Voordeel, wel afwisselende fietsroute, dit zie je in Nederland niet. Ook merkte ik dat ik bij een stop beter op een bankje kan gaan zitten dan liggen; in no time asleep, zullen we maar zeggen. Dinant is apart, heel veel restaurants, maar bijna geen hotels of chambres. IBIS vroeg €80 voor 1 nacht en dat vond ik voor zo'n low budget hotel wel erg overtrokken. Na wat gezoek en gevraag aangeland bij Taverne Le Rouge & Noir. Een roze kamer voor € 55 en de eigenaar wijst me even op een foto Van een wulpse dame met tel nr. die op het dressoir staat. Arianne is Tres Bien, verzekerd hij mij.

Het vertrek, bon camino

De dag is bewolkt, stevige noorderwind, dus wind in de rug naar het zuiden! Verschillende mensen wilden toch nog even langskomen, dus 10 uur koffie, 11 uur vertrek, dat was de planning. En inderdaad, binnen no time zat de kamer gezellig vol en was het ook snel 10.45 uur, tijd om aanstalten te maken. Nog een steen van Niels (om af te leggen op de bekende berg in Spanje), een kleine knuffel van Sophie (op het stuur gebonden) en zo nog wat kleinigheden voor onderweg. Fiets naar buiten, afscheid genomen, groepsfoto gemaakt en daar gaan we. En maar peinzen, wat heb ik nu vergeten? In Reuver bij Jan en Corine koffie, in Roermond bij Eric en Majoke koffie, hoezo afzien? Ik heb het gevoel dat ik naar het zuiden waai. De eerste etappe heb ik aangepast, want vandaag is ook de Amstel Gold Race en om nu te voorkomen dat die Santiago ganger denkt, wat staan me toch veel mensen uit te zwaaien, kies ik voor een stukje Belgie. Bij Roosteren naar Maaseik en vervolgens richting Maastricht. Het is kouder dan ik verwachte, slechts 8 graden en ik ben blij met wind in de rug. Tegen 5 uur rij ik Maastricht binnen en sta na 87 km bij Jop voor de deur, om de hoek bij de Vogelstruis aan het Vrijthof, hartje Maastricht. Lekker dagje, maar het is nog zeker geen zomer.

Ben ik jarig?........en de muis

De afgelopen week is net een film waar ikzelf ook naar kijk. Harrie zei vrijdag in het ziekenhuis dat het vertrek het moeilijkste moment is van de camino (want zo noemen ze de fietstocht). Harrie, die met Riki een week na mij zou vertrekken, maar door een zeer onfortuinlijk ski ongeval nu aan bed is gekluisterd. Ik denk dat er een kern van waarheid in zit. Ja, ik merk dat er zich een spanning opbouwt en ik sta onbewust stil bij de normale dingen van de week die nu een bijzonder gevoel krijgen. Het valt me op hoeveel mensen me aanspreken,, me een hand geven, succes toewensen, terwijl ik denk, dit kan toch iedereen! Een knapzak met lekkers voor onderweg van Karin, Annette, Mariska, Karin, Ans en Nadine, de dames van het bedrijfsbureau, verschillende mails met zelfs een gedicht over Ithaka (dank Cor) en een aantal kaarten. Santiago levert meer kaarten op dan een normale verjaardag! Zelfs Robbert, een docent van Sophie, wenst me het beste. Bijzondere wensen en woorden ook, "je onderneming" "succes met het gemis van je familie" "en je nieuwe avontuur". Vandaag de laatste spullen gekocht en ik verbaas me hoe weinig ik meeneem. Door het motorrijden weet ik met hoe weinig je uitkunt en dat alles ook in klein formaat te koop is. Vanmiddag de Z4 na een winterslaap uit de schuur gehaald, want daarmee komt Marianne me ophalen als alles goed gaat. Alleen....op de vloermat stukjes noot en muizenkeutels. Oei, das minder, want waar heeft die muis allemaal aan gekanbbelt? Toevallig zit Jos op dienst en is Dennis er ook. In de werkplaats van de brandweer het een en ander losgehaald (dank jongens!) en ja hoor, we zagen de muis zitten in het ventilatiekanaal. Op het eerste gezicht niets kapotgeknabbelt. Vanavond lekker gegeten bij Mario en morgenvroeg 10 uur koffie en 11 uur op de fiets. Het wordt tijd!

De laatste brand...?

Donderdagochtend, 02.45 uur, de pieper gaat, grote brand appartementencomplex Steyl. Tja, mijn laatste dienst voor ik ga eindigt donderdagmiddag en voor een brandje komen we altijd het bed nog uit. Uitslaande brand op de 1e etage en door een snelle inzet van de brandweer is er vrij snel 'brand meester'. Gelukkig alleen een paar licht gewonden, maar veel rookschade. Gehele complex ontruimd, 70 bewoners opgevangen in de kantine van een nabijgelegen bedrijf. De burgemeester gebeld en in zijn rol als burgervader staan we samen de bewoners te woord. Ik had al afscheid van Hubert genomen ( hij wordt bgm van Nijmegen en vertrekt uit Venlo als ik weg ben) en het contact in de nachtelijke uren is hartelijk. Het zal wel mijn laatste inzet zijn voor ik ga en, zoals brandweermensen onder elkaar zeggen, als ik weg ben zal die hele grote wel komen. Het wordt licht als ik naar huis ga.

Het aftellen is begonnen....

Vanavond tijdens het eten blikten we al vooruit, over een week zit ik in Dinant, als alles goed gaat. De startdag is vandaag definitief geworden, zondag 15 april tussen 10 en 11 uur vertrek ik richting het zuiden. Mogelijk nog even bij Jan en Corinne langs in Reuver en dan op naar Maastricht waar ik de eerste nacht te gast ben bij Jop Verheyen, die daar studeert. In het weekend waren onze beide ouders nog hier op het paasmaal en van opa en oma Bosch kreeg ik een zakcentje voor de eerste koffiestop; " op een goede reis en een veilige thuiskomst" staat op het briefje. Verschillende mensen spreken mij vandaag aan op het werk en wensen me alle goeds toe. De ploeg van Wiel Linssen zat te lunchen bij de regio en heeft het al over uitzwaaien. Ook Roos uit Houten wilde komen uitzwaaien en Bea wil me een bon camino komen toewensen. Ik zit er wat nuchterder in, ik ben de wereld niet af en zo bijzonder is dat nu ook weer niet. Denk maar eens goed na op je reis, zie Piet vanmiddag, en ik weet van mezelf dat ik de beste ideeen en inspiratie opdoe als ik op reis ben. Maak je maar niet druk, zei ik tegen hem, want dat is nu het voordeel van alleen op pad, je kunt eens wat dieper nadenken over van alles en nog wat. ( de ipad gaat mee!)Hier staat de fiets midden in de kamer en verzamel ik de spullen die mee gaan. Ik moet steeds denken aan Een spreekwoord dat ik al verschillende keren ben tegengekomen, " wat je thuislaat is mooi meegenomen". Ook nog even gebeld met Gerard Staals uit Grubbervorst over wat kleine dingen. De agenda voor deze korte week is een crime en de kunst zal zijn om toch nog een beetje af te ronden, alle mails weg en vrijdagmiddag echt loslaten.

De voorbereidingen

Fiets (Koga Randonneur) en accessiores, tassen, kleding enz gekocht, reisverslagen gelezen, koffie gedronken met ervaringsdeskundigen Jeroen Sanders, Gerard Staals en Jos Peeters, gekozen voor kaarten i.p.v. GPS, een instructie eenvoudige fietsreparaties gehad, 1100 km ingefietst, 8 veerpontjes gehad, uren gegoogled. Het vooruitzicht geeft volop energie en inspiratie, maar ook verbazing bij mensen. Inderdaad, sporten is niet echt mijn hobby en fietsen.....`gaat er geen bus, was mijn standaard vraag. En een steeds terugkerende vraag, de waarom vraag. In je relatief korte leven lukt het niet alle dingen te doen die je zou willen, dus moet je vooral die dingen doen die je echt wilt. Een beetje de filosofie van de 5 D's, dromen, denken, durven, doen en doorzetten.