The weeks after

Het leven heeft weer zijn gewone gang genomen, business as usual. Het is alsof er een film is gepasseerd, een film die je gezien moet hebben. Er is inmiddels 7499 maal ingelogd op deze weblog, ik kan het niet geloven. Ik mis het fietsen, maar geen nood, afgelopen vrijdag is de fiets thuis afgeleverd en komende vrijdag komt hij van een grote beurt van de fietsenmaker en ik verheug me om weer op te stappen. 2014 Rome en 2016 naar China! Wie geen dromen heeft, heeft geen toekomst. (En, de volgende keer een weblog waar je gemakkelijker op kunt reageren.)

Het land van aankomst

Santiago de Compostella, een gemoedelijke plaats met wel een wat hoog toeristengehalte. Het regent vandaag, dus 1 dag eerder aankomen heeft zich geloond. Wat heeft mij de camino gebracht, ik zou er een boek over kunnen schrijven (ja, Gerard!), maar dat is nu ook weer niet de bedoeling. Het land van aankomst valt 400 % mee,  Spanjaarden zijn erg vriendelijke mensen, kunnen die Fransen nog wat van leren.  Heerlijk land, lekker eten en drinken, gemoedelijke sfeer, prachtige landschappen. Overigens, de poloticoloog Paul Scheffer schreef een boek met als titel Het land van aankomst en dat gaat gek genoeg over Nederland en de mensen die van elders hun heil zoeken in Nederland. Verplicht leesvoer als je wat wilt begrijpen van het (mis)lukken van onze multiculture samenleving. Stilstaan en bezinning met behulp van de camino, iedereen zou het moeten doen en hoe weinig nemen er de tijd voor of gunnen het zichzelf niet? Het verrijkt je als mens, geeft je weer ontzettend veel ideeen en inspiratie en je denkt eens wat dieper na bij de mensen waar je mee omgaat en/of je leven mee deelt. En, zeker niet te vergeten, de mensen passeren die je liefhebt (lees de filosoof Erich Fromm, Liefhebben, een kunst en een kunde). Aan het eind natuurlijk niets dan goeds, maar toch, wat viel nu mee en tegen? Ik had me voorgenomen geen dagen in de regen te gaan fietsen, maar dat viel best wel mee, het was niet koud en het heeft ook wel iets. En, je krijgt geen beter gevoel dan dat je bij tegenslag juist het andere doet dan wat je voorgenomen had. De wind in Noord Frankrijk was lastig, zeker als je snelheid daardoor niet boven de 10 km per uur uitkomt en als je bergaf door de tegenwind bijna stil komt te staan. Een wereldfiets, die Koga, geen materiaalpech (dus geen lekke band) en juist bij het extreme, stevige bergafrit of max kracht zetten op de pedalen als het steil is, kom je erachter dat je klasse materiaal hebt (dank adviseurs!). 2581 km gefietst, het is verslavend, ik zou zo terugfietsen. Als je je eigen conventies doorbreekt (hoezo fietsen? Gaat er geen bus?), dan ontdek je nieuwe werelden en je kunt zoveel meer dan je denkt. Nog meer te wensen? O, ja, met de fiets naar Rome, met de motor naar de Noordkaap, Birma verkennen, de Patagonie express, Andalusie, koffie op Times Square, de Zijderoute, fotograferen in India, een mojito in de reggea bar Sama Sama op Pangandaran, de Transsiberie express of gewoon lekker eten bij Mario in Kaldenkerken. Eerst asperges als ik thuiskom, als ze er tenminste nog zijn. Maar ook zeker zin om weer aan de slag te gaan, er liggen leuke uitdagingen te wachten. Het eerste MT voorstel heb ik al gereed; de camino als selectie instrument voor kwartiermakers en coordinatoren......uiteraard met terugwerkende kracht.  En, ik kan het niet laten, met een knipoog naar de titel van mijn blog, lees Eckhart Tolle, De kracht van het nu. Tot slot, ik realiseer me dat de lezer een stukje meer van me te weten is gekomen, laat het de verbinding ten goede komen. Hablamos entre si!

Mission completed

Melide - Santiago de Compostella, 68 km, droog maar wel een stuk frisser 18 graden en bewolkt. Santiago zit al een tiental jaren in mijn hoofd als vakantiebestemming, maar dan Santiago de Chili. Ik kan me als de dag van gisteren de laatste filmbeelden herinneren van de toenmalige socialistische president Salvador Allende die met een AK47 in de deuropening van zijn paleis een staatsgreep probeerde tegen te houden. Allende kon het niet navertellen, maar Zuid Amerika staat nog steeds op mijn lijstje. Santiago de Compostella kwam enkele jaren geleden in beeld, volgens mij voor het eerst toen ik bij de Benedictijnen in Chevetogne zat.  Ook Chartres en wat verdieping in de codex Calixtines en de Davinci Code bevorderde mijn belangstelling. Lopen was geen optie, een training voor de vierdaagse in het verre verleden bracht de medici tot wanhoop bij het zien van de onderkant van mijn voeten (zie ik zelf nooit...), dus fietsen. Ooit ben ik drie maal met fiets, tent en kookspullen en route geweest naar Luxemburg en zelfs de Bodensee (ja, echt waar!) en dat beviel wel, tot ik Azie ontdekte. Terug naar vandaag, de laatste fietsdag en de opmerkingen van Jeroen en Gerard klopte,  verschillende klimmetjes nog voordat Santiago in zicht kwam en wat een slechte weg, je zou je fiets nog aan gort rijden op de laatste kilometers. Het plein voor de cathedraal is zoiets als een eindplein waar je de medaille krijgt, mensen die op de grond gaan liggen, veel gefotografeer enz. Zonder caminogangers was Spanje allang de recessie ingedoken. We laten het even allemaal bezinken, gaan een heerlijk glas bier drinken en de fiets inleveren zodat die op transport naar Nederland kan. Ik zit inmiddels op adresje van Bea zowat tegen de cathedraal aan en morgenmiddag komen Marianne en Henriette uit Nederland aan, ik kijk naar ze uit. Morgen ook een terugblik in mijn laatste blog.

Pulpe

Tracastela - Melide, 86 km, wat heuvels en half bewolkt. Ik zit in een vreselijke (vind ik tenminste) auberge municipal, zeg maar de gemeentelijke auberge, het gemeentelijk onderdak voor pelgrims. Kamerprijzen worden steeds hoger (dichter bij SdC), dus je moet wat. En bij inchecken is ook niet altijd duidelijk hoe het er verder uitziet. Slaapzaal met 40 bedden en ik lig straks 2 hoog, je moet alles eens meegemaakt hebben, was toch mijn slogan (?). Lastig is dat ik mijn lakenzak in etape hotel Angelomene of zoiets heb laten liggen, dus dan maar lange broekmen fleece aan vanacht en een borrel vooraf. Ik zit 52 km van Santiago af, dus het feest gloort aan de horizon, tenminste als het droog blijft. De meest donkere wolken trekken voorbij, maar dat kan de pret niet drukken. We, want het gezelschap waarin ik verkeer na enige tijd bij de auberge, is gegroeid met een Deborah (Miami), Tobias (Wiesbaden), Siegrid en Vienne (Italie) en nog wat spanjaarden, gaan naar de place to be in Melide, en dat is Pulpe. Nu is mijn spaans zo goed als mijn chinees, maar als het zelfs in de reisboeken wordt aanbevolen, dan kan de avond alleen maar doorgaan als ik er ook ben:-). Pulpa betekent inktvis en naast inktvis en wijn hebben ze ook niets anders. Rare situatie, want ik zit 1 dag van Santiago af en de vierdaagse gangers 2 tot 3 dagen. Het is dik feest en de verhalen worden met de minuut groter. Overigens super lekker en na twee planken inktvis en de nodige wijn, zit ik nu in, volgens mij het enige wifi cafe dat Melide rijk is. Een avond met betekenis, want morgen fiets ik mijn laatste etappe met ook nog kans op regen (shit!). De camino maakt indruk en is onuitwisbaar en alles wat ik nu meer schrijf voegt hier niets aan toe. Ik zie uit naar Santiago!

Theo Koomen

Rabanal - Tracastela, 120 km, ja echt, 120 km!! Het begon allemaal gisterenavond toen ik even googelde op het weer in Spanje. Doe ik normaal niet, maar toeval bestaat dus niet. En wat bleek? Op mijn geplande aankomstdag, a.s. zaterdag, in Santiago dC 90 % kans op regen. Tja, en die heb ik genoeg gehad in Frankrijk, dus Tom Poes, verzin een list. En wie kan je dan om raad vragen? Gerard bellen, mijn mental fietscoach? Nee, die is gepensioneerd en ligt om 08.00 uur nog in bed. Ik moest iemand bellen die alles ontstegen is, ervaring met bergetappes heeft en een goed verslag kan geven. Dus Theo gebeld, Theo Koomen (de jongelingen moeten maar even googelen wie dat nu weer is) en hij was blij dat hij even van stal mocht en weer in de belangstelling stond. Ik zeg nog tegen hem, maak het nu niet te spannend voor de luisteraars, maar zijn advies was heel eevoudig. Rij de kilometers van de komende vier dagen in drie dagen en kom op vrijdag aan in Santiago. Hoe eenvoudig kan het zijn, nietwaar? Ik had in Rabanal mijn intrek genomen in een auberge en lag, voor de verandering, 2-hoog op zaal met 40 anderen. Tien uur licht uit en om 06.00 uur licht weer aan, want die vier-daagse gangers gaan op pad. Omgedraaid en om 07.30 uur schoot ik wakker, bijna alleen nog over. In de mist omhoog en na een uur stond ik, boven het wolkendek bij Cruz de Ferro, toch wel indrukwekkend! (google maar op afbeeldingen). Steile gevaarlijk afdaling, en dat zeg ik niet gauw, en rond 11 uur stond ik in Fonferrada met zijn prachtige tempeliersburcht midden in de stad. Stukje verder begon de klim, van 500 naar 1350 m en die was niet gemakkelijk met zo'n 25 graden. Rond 18 uur met flink wat rusten onderweg boven en toen weer omlaag, mooie brede weg, leuk om uit te waaien. Theo zijn advies is gelukt, ik zit 140 km van Santiago en dat gaan we doen in de komende twee dagen. Het einde nadert en dat is een raar gevoel. Misschien dat ik terugfiets, maar dan hebben ze volgens mij op de Nijmeegseweg een vacature:-)

Wat wil ik worden als ik later groot ben?

Leon - Rabanal, 86 km, 6 graden bij vertrek, 30 bij aankomst, weinig wind. De laatste vijf etappes zijn begonnen en niet de minste. Rabanal (1156m)  ligt op de klim naar de 1500 meter, waar de Cruz de Ferro staat. Vandaag ook vergezichten, maar anders dan de meseta. Het landschap stijgt en de begroeing wordt dunner. Een vraag die me de laatste tijd wel eens bezighoud, is de vraag waar mijn toekomst ligt. Als ik hem uiteenrafel, dan kom ik bij een andere vraag die niet zozeer gaat om wat ik nu doe, maar meer om waarom ik doe wat ik doe. En daar kan ik verder mee. Egoistisch als ik ben probeer ik vooral de dingen te doen die ik leuk vind en dat is zo gemakkeijk nog niet. Daar heb ik andere mensen voor nodig en zoveel mensen zoveel richtingen. Het gesprek, de klik, het zoeken naar de overeenkomsten en het luisteren (netwerken in managementtaal) helpen mij niet alleen verder, maar vind ik ook leuk en dat met zoveel mogelijk verschillende  mensen. Er zijn altijd mogelijkheden, hoe klein ook. Vriendelijkheid en weten wat je wilt en en wat je samen voor elkaar kunt krijgen, brengt je altijd verder. Overstijgend komen dan vragen in beeld waar je bezieling ligt, of je er zelf in geloofd en voor wie je het allemaal doet. Waardering speelt, ik zal het niet ontkennen, bij mijzelf ook een rol. De schouderklop die niets kost geeft meer energie dan...ja, zeg het maar. Hoe mijn pad verder loopt is ook afhankelijk van de energie die ik ervan krijg, het plezier en, misschien wel het belangrijkste, de energie die ik bij mensen zie waar ik mee samenwerk. Af en toe heb ik het gevoel dat dingen automatisch gaan en ik weet dat ik een aardig eigen kompas (intuitie) heb bij het maken van keuzes. Ieder zijn eigen camino en erover nadenken alleen al geeft mij al energie.

Authenticiteit

Leon, de laatste rustdag, 28 graden en een lommerrijke dag in een voormalige Koningsstad. Het fietsen op de meseta de afgelopen dagen met geen einder voor ogen heeft wel overeenkomsten met vandaag. Lege tijd noem ik het, zoals ik in een eerdere blog wel eens verwoordde. Ook tijd voor verdieping en het ruimte geven aan gedachten of juist gedachtenloos zijn (ooit geprobeerd?). Tijd zonder externe zenders, tijd voor jezelf. Want wanneer zijn we nu onszelf? Dikwijls bepaalt onze context en anderen ons gedrag, ons handelen, wat we denken en zeggen. En uiteraard onze eigen conventies die er altijd zijn als kaders voor ons gedrag. Zijn we wie we echt zijn, zeggen we wat we echt denken of houden we toch altijd rekening met....? Ik moet terugdenken aan Godfried IJsseling, een bijzonder iemand, waar ik een leergang Empathie van heb gevolgd en schrijver van de boeken Persoonlijke Ontwikkeling en De weg van de eenvoud. Ook passeert een van de hoofddoelen uit de master van de Politieacademie die luidde "Wie ben jezelf?" (de politie wordt in 9 van de 10 gevallen te hulp geroepen bij narigheid of problemen en nooit wordt gebeld als er feest of taart is en dan is het in ieder geval handig om zelf goed geaard te zijn). Echtheid of authenticiteit zijn niet zo gemakkelijk als het lijkt want wie kent je nu eigenlijk echt? Zelf denk ik wel eens aan de metafoor van een taart met allemaal punten die stuk voor stuk een deel van jezelf vormen. Hoeveel taartpunten geef jezelf bloot en welke rollen speel je nog meer in het leven? Wat mij helpt is om bij mezelf te blijven, want wat ik voel, geloof of denk is van mij. En wat mij wel eens helpt is samen met anderen durven verkennen, brainstormen (=managementtaal) of filosoferen over authenticiteit. En dat allemaal met het modewoord en elkaar wijs makend dat we in een veilige omgeving met elkaar zitten;-) Loesje schreef eens een poster met de tekst: "Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen......voordat je het kunt zijn".